M.a.w. ze hebben een functie, met name de angst die opgeroepen wordt door de dwanggedachten te neutraliseren. En omdat die functie aanvankelijk werkt – door het uitvoeren van het dwangritueel verdwijnen inderdaad de angst en spanning – hebben ze de neiging zich steeds meer uit te breiden. Men moet m.a.w. steeds meer tijd aan zijn dwangritueel besteden om het gewenste effect – vermindering van angst en spanning – te bereiken. Wat dat betreft zijn het net drugs, waar men ook steeds meer van nodig heeft. Dus dwanghandelingen houden zichzelf in stand en worden meestal erger naar verloop van tijd.
Veelal betreft het talentvolle en aangepaste mensen van wie het emotionele leven sterk naar de achtergond is gedrongen. Dergelijke dwangmatige types kenmerken zich vaak door: ordelijkheid, koppigheid, zuinigheid, perfectionisme, piekeren, twijfelen en uitstellen, een streng tiranniek geweten, onvermogen om van het leven te genieten en agressieremming.
Behandeling :
De behandeling of therapie van dwangstoornissen bestaat voornamelijk uit exposure en respons preventie. D.w.z. blootstelling aan vreeswekkende situatie zonder dat men tot zijn dwangritueel mag overgaan. Tijdens de therapeutische gesprekken moet voortdurend naar de beleving gevraagd worden om geleidelijk aan de verdrongen gevoelens – vooral angst en woede – te bereiken.
Omdat geruststelling vragen ( is het gas wel uit? is de achterdeur wel op slot? staat het kofiezetapparaat wel uit? ) een veel voorkomend fenenomeen is en het in principe dezelfde functie heeft als de rituele dwanghandeling, is het van belang de partner of andere familieleden op het hart te drukken daar niet aan toe te geven. En de client moet geinstrueerd worden niet langer om geruststelling te vragen.